Joga zrobiła się dziś wszędzie. Widzisz ją w centrach miast, na małych osiedlach, na Instagramie, na plaży o wschodzie słońca, w górach, na grafikach kursów i nawet na reklamach kremów. Studia jogi rosną jak grzyby po deszczu, zajęcia pojawiają się w każdym możliwym stylu, a warsztaty wyprzedają się szybciej niż koncerty. I samo w sobie — to piękne. Zdecydowanie świadczy o tym, że ludzie tęsknią za czymś głębszym.
Ale jest też druga strona.
Uczenie jogi stało się trendem. Social media owinęły cały proces w błysk i filtr. Widzisz nauczycieli wyglądających jakby całe życie spędzali w idealnych pozycjach, w promieniach wschodzącego słońca i w legginsach, które mają więcej lajków niż materiału. I to działa — kursy instruktorskie pękają w szwach. W niektórych miastach można odnieść wrażenie, że co druga osoba “uczy jogi”.
Tylko… to wszystko sprawia też, że naprawdę trudno jest znaleźć kogoś, kto naprawdę prowadzi — a nie tylko wygląda jak ktoś, kto prowadzi.
Kiedy wchodzisz na matę i czujesz, że ta praktyka ma znaczenie, że to nie jest tylko rozciąganie lub wycisk, ani godzinne odcięcie się od świata, gdy zaczynasz widzieć, że joga dotyka czegoś głębszego… wtedy naturalnie zaczynasz szukać nauczyciela, który stanie obok Ciebie. Nie nad Tobą. Nie przed Tobą. Obok.
Kogoś, kto widzi drogę dalej, ale nie pcha Cię w nią na siłę.
Kogoś, kto sam nią idzie i dlatego potrafi Cię poprowadzić.
Właśnie tu zaczyna się ta opowieść.
Najpierw pojawia się pytanie: czy ta osoba naprawdę praktykuje?
Nie chodzi o idealne asany na zdjęciach.
Chodzi o Sadhanę — własną praktykę duchową, codzienną jak oddech, żywą jak doświadczenie, które zmienia człowieka od środka.
Bo nauczyciel, który nie praktykuje, jest jak ktoś, kto opowiada o oceanie, choć dawno nie czuł wody na skórze.
I piszę to nie tylko z obserwacji.
Znam to też z własnej skóry — zarówno z relacji z nauczycielami, którzy dawno stracili kontakt ze swoją praktyką, jak i z momentów, gdy sama ją zgubiłam.
Kiedy uczysz za dużo, kiedy życie wciąga Cię w wir obowiązków, kiedy ciało woła o przerwę, a Ty jedziesz dalej… praktyka może się rozpłynąć.
I wtedy naprawdę widzisz różnicę.
W energii. W obecności. W tym, jak stoisz przy drugim człowieku.
To bardzo pokorne doświadczenie — zobaczyć, jak szybko traci się głębię, kiedy przestaje się zasilać własne źródło.
I jak ogromnie zmienia się wszystko, kiedy to źródło odzyskujesz.
Dlatego tak wyraźnie czuję, kiedy nauczyciel przestał praktykować.
To widać w sekundę: w sposobie mówienia, w braku uważności, w korekcie, która jest mechaniczna, w energii, która nie płynie — tylko stoi.
Ciało to widzi wcześniej niż głowa.
Są nauczyciele, którzy uczą tak dużo, że dla własnej praktyki brakuje im miejsca. I to widać: słowa stają się suche, korekty mechaniczne, spojrzenie trochę zmęczone. Brakuje tej iskry, która zapala innych.
I są też tacy, dla których własna praktyka jest nienaruszalnym rytuałem. Dbają o nią nawet, gdy oznacza to mniej zajęć w grafiku. Gdy taka osoba wchodzi na salę, wszystko jest jasne. Nie musisz o nic pytać. Czujesz, że to światło nie jest z żarówki. Ten blask pochodzi z wewnątrz — z ciszy, konsekwencji i uczciwości wobec siebie.
Idziesz dalej i chcesz wiedzieć: kto ją/go prowadził?
W Indiach to pytanie jest tak oczywiste, jak pytanie o imię. Parampara — przekaz od nauczyciela do ucznia — to fundament. To lata siedzenia przy kimś, kto sam siedział przy kimś. To nauka, która nie jest zapisana w teorii, tylko w ciele, w spojrzeniu, w sposobie dotykania świata.
Ale równie prawdziwe jest to, że nie trzeba mieszkać latami w Indiach, by stać się dojrzałym nauczycielem. Współcześni nauczyciele Zachodu potrafią widzieć tę praktykę niezwykle jasno — prosto, po ludzku, bez nadmiaru mistyki.
Tu naprawdę liczy się jedno: czy ktoś szukał wiedzy z serca, czy tylko z potrzeby posiadania certyfikatu.
A potem pojawia się to, co najważniejsze: jakim ktoś jest człowiekiem?
Możesz trafić na osoby o spektakularnych umiejętnościach, o ciałach jak rzeźby i asanach jak z podręcznika.
Ale to nie czyni z nikogo nauczyciela.
Nauczyciel to ktoś, kto widzi człowieka zanim zobaczy pozycję.
Kto potrafi patrzeć sercem, a nie checklistą.
Kto nie robi z zajęć konkursu — nigdy.
Kto podchodzi do każdego z tą samą czułością: do początkującego, zaawansowanego, zmęczonego, pełnego energii, przestraszonego, pewnego siebie.
Prawdziwy nauczyciel nie szepcze w głowie “dalej, głębiej, mocniej”.
Mówi:
“Pracujesz z tym, co jest. I to jest wystarczające.”
Taki nauczyciel prowadzi tak, żebyś czuł/czuła się bardziej sobą — nie kimś, kim “powinieneś/powinnaś być”.
Ale jest jeszcze coś, o czym rzadko mówi się głośno: granice i ego.
W jodze, gdzie praca z ciałem jest tak bezpośrednia, granice mają ogromne znaczenie.
A jednak zdarzają się nauczyciele, którzy przekraczają je „dla Twojego dobra”.
Tyle że to nie Twoje dobro — to ich ego.
Piszę o tym tak stanowczo nie z teorii, ale z doświadczenia.
Wiem, jak wygląda moment, w którym nauczyciel przekracza linię — w dotyku, w słowach, w sposobie traktowania. Wiem, jak to jest, gdy ktoś, komu ufasz, zamiast wspierać, zaczyna ranić, a ciało zamyka się w środku jakby samo chciało zniknąć. Takie momenty zostawiają ślad, cień, który długo odpina się z układu nerwowego.
I może właśnie dlatego dziś tak mocno wierzę, że prawdziwy nauczyciel nigdy nie używa dotyku ani swojej pozycji, by dominować. Nigdy.
Taki nauczyciel otwiera przestrzeń — nie ciało na siłę.
Jego obecność sprawia, że oddech staje się lżejszy, a nie krótszy. Czujesz się bezpiecznie, widziany/a, a Twoje granice są traktowane jak coś świętego, nie opcjonalnego.
I wtedy zostaje to ostatnie, najważniejsze pytanie, które prowadzi prosto do prawdy: jak się przy tej osobie czujesz?
Nie na poziomie techniki.
Nie na poziomie efektów.
Ale… głęboko w środku.
Czy robi Ci się lżej?
Czy możesz być sobą bez udawania czegokolwiek?
Czy Twoje ciało się otwiera, zamiast napinać?
Czy pojawia się zaufanie — takie zwykłe, codzienne, bez ceregieli?
Czy masz wrażenie, że ktoś naprawdę Cię widzi?
Nie wszystko, co błyszczy, jest złotem — a prawdziwi nauczyciele często błyszczeć nie próbują.
Bo najlepszy nauczyciel to nie ten, który umie najwięcej.
To ten, przy którym Ty stajesz się bardziej sobą.
Bez presji.
Bez porównań.
Bez gry.
Sława nie nauczy Cię oddychać.
Marketing nie otworzy Ci serca.
A to, co najgłośniej błyszczy, rzadko bywa złotem.
Jeśli jeszcze nie znalazłaś/eś nauczyciela, który naprawdę Cię porusza — szukaj.
Droga sama prowadzi tych, którzy idą nią z prawdą i uważnością.
A jeśli już trafiłaś/eś na takie spotkanie — chroń je.
To rzadki dar.
Spotkania tego typu naprawdę potrafią zmienić człowieka na całe życie.
Bo najpiękniejsze w jodze jest właśnie to że czasem trafiasz na nauczyciela, który uczy Cię nie tyle asan, co… prawdy o sobie.
