Coraz więcej osób wierzących trafia na jogę z bardzo prostych powodów: bolą plecy, stres zjada od środka, ciężko zasnąć, głowa się nie wyłącza. Jednocześnie gdzieś z tyłu głowy pojawia się niepokój: czy to jest na pewno w porządku przed Bogiem? Czy nie wchodzę w coś sprzecznego z wiarą?
W tym tekście znajdziesz konkretny, praktyczny przewodnik: jak ćwiczyć jogę bezpiecznie jako katolik – na co zwracać uwagę co możesz spokojnie pominąć a co jest tylko mitem z internetu.
Zacznij od prostego pytania: po co Ci joga?
To naprawdę ważny punkt wyjścia. Zamiast rozkminiać od razu „czy to grzech”, warto najpierw uczciwie odpowiedzieć sobie:
– z czym przychodzę na matę?
– czego szukam w jodze?
– zdrowia, mniej bólu, lepszego snu, spokoju w głowie, lepszej kondycji?
Jeśli twoją intencją jest dbanie o zdrowie, uspokojenie układu nerwowego i nauczenie się żyć bliżej własnego ciała, to poruszasz się w obszarze, który Kościół uznaje za dobry i potrzebny: troska o siebie, odpowiedzialność za ciało i psychikę.
Problem zaczyna się dopiero wtedy, gdy ktoś próbuje w jodze znaleźć „zamiennik” wiary, sensu życia albo duchowego przewodnictwa. Ale to nie jest kwestia samej jogi, tylko tego, jak ją traktujemy.
Jak wybrać studio jogi jako osoba wierząca?
Nie każde studio działa tak samo. Są miejsca kompletnie świeckie, nastawione na zdrowie i ruch, są też takie, które mieszają wszystko ze wszystkim.
W praktyce zwróć uwagę na kilka rzeczy:
– jak szkoła opisuje swoje zajęcia:
czy jest mowa o zdrowiu, kręgosłupie, oddechu, redukcji stresu, czy raczej o „budzeniu energii”, „wyższych wibracjach” i „budzeniu boskiej mocy w sobie”?
– czy na stronie pojawia się jakaś obca narracja religijna jako „prawda absolutna”?
– czy czujesz, że to miejsce jest neutralne światopoglądowo, czy jednak próbuje cię do czegoś przekonać?
Zdrowa, neutralna szkoła jogi:
– jasno mówi o ciele, układzie nerwowym, oddechu,
– nie sprzedaje jednej filozofii jako jedynej słusznej drogi,
– szanuje różne przekonania, nie wciska swoich.
Jeśli opis zajęć czy komunikacja budzi w tobie niepokój duchowy, nie musisz udowadniać sobie, że „przesadzasz”. Masz prawo wybrać miejsce, w którym czujesz się bezpiecznie i spokojnie.
Jaki nauczyciel jogi jest „bezpieczny” dla katolika?
Nauczyciel jest kluczowy. To nie asany stanowią problem, tylko to, co człowiek wokół nich robi.
Dobry, neutralny nauczyciel:
– mówi prostym, normalnym językiem,
– tłumaczy pracę z ciałem i oddechem w oparciu o zdrowie,
– nie narzuca żadnych przekonań duchowych,
– szanuje Twoje granice (także duchowe),
– nie sugeruje, że joga ma zastąpić Twoją wiarę.
Czerwone flagi u nauczyciela:
– ogłasza się kimś „o wyższym poziomie świadomości”,
– próbuje prowadzić cię duchowo wbrew Twojej religii,
– wyśmiewa nie swoje religie,
– miesza jogę z prywatnymi objawieniami, „energiami”, „przyciąganiem bytów” itp.
Masz prawo powiedzieć:
– „tego nie chcę robić”,
– „nie czuję się komfortowo z tym tekstem/rytuałem, zostanę w ciszy”,
– „dla mnie to jest praktyka ruchu i oddechu”.
Jeśli reakcją jest szacunek – jesteś w dobrym miejscu. Jeśli nacisk, manipulacja, wyśmiewanie – warto sobie odpuścić.
Co możesz spokojnie pominąć na zajęciach?
Jako osoba wierząca nie musisz brać wszystkiego „w pakiecie”.
Możesz pominąć lub zmienić:
– mantry, których nie rozumiesz ani nie chcesz wypowiadać,
– wizualizacje sprzeczne z Twoją wiarą,
– fragmenty, w których nauczyciel wprost proponuje przyjęcie obcych założeń religijnych.
Zastąpić możesz to:
– ciszą,
– własną modlitwą w sercu,
– prostym zdaniem: „Bądź przy mnie”, „Prowadź mnie”,
– skupieniem na oddechu.
Nie musisz tego nikomu tłumaczyć ani uzasadniać. Twoje sumienie, twoja relacja z Bogiem – twoja odpowiedzialność.
Jak łączyć jogę z modlitwą, jeśli chcesz?
Joga nie musi być ani przeciwko modlitwie, ani zamiast modlitwy. Dla wielu wierzących jest czymś, co pomaga im się modlić głębiej i spokojniej, bo:
– ciało jest mniej spięte,
– oddech się uspokaja,
– umysł przestaje „bzyczeć”.
Jak możesz to połączyć w praktyce:
– przed zajęciami: krótkie „Boże, prowadź mnie w tym, co dziś robię”,
– w trakcie: traktuj oddech jak drogę do bycia bardziej obecnym, a nie jako „technikę duchową”,
– w relaksie: zamiast „pustki” możesz po prostu być przed Bogiem – w ciszy, wdzięczności, powierzając Mu swój dzień.
Nikt nie musi o tym wiedzieć. To jest przestrzeń między tobą a Bogiem.
Czerwone flagi – kiedy lepiej wyjść lub nie wracać?
Warto mieć jasne kryteria, kiedy powiedzieć sobie „stop, to nie moje miejsce”.
Przykłady:
– na zajęciach pojawiają się praktyki spirytystyczne, wywoływanie bytów, odwoływanie się do „istot” itp.,
– nauczyciel wprost namawia do odrzucenia Twojej wiary,
– pojawia się presja, żeby wchodzić w praktyki, których nie chcesz (jakieś inicjacje, „przekazy energii” itp.),
– czujesz się po zajęciach bardziej zagubiona duchowo niż spokojniejsza.
To nie jest „zła joga”. To są złe pomysły konkretnych ludzi. Masz pełne prawo z tego wyjść – dosłownie i w przenośni.
Jak praktykować jogę w zgodzie z wiarą – checklista
Możesz ją dosłownie wydrukować sobie w głowie:
- Moja intencja: dbam o zdrowie, spokój, ciało i układ nerwowy.
- Mój wybór miejsca: studio, które mówi o zdrowiu i ciele, a nie o „kosmicznych objawieniach”.
- Mój wybór nauczyciela: ktoś, kto szanuje moje granice i nie wciska mi swojej filozofii.
- Moje granice: mogę pominąć wszystko, czego nie chcę – mantry, wizualizacje, elementy obcej duchowości.
- Moja wiara: joga nie zastępuje modlitwy, spowiedzi, sakramentów. Jest dodatkiem, nie fundamentem.
- Moja wolność: jeśli czuję nacisk, presję, manipulację – mam prawo odejść.
- Czy katolik może ćwiczyć jogę bezpiecznie?
Joga może być dla katolika pomocą: dla kręgosłupa, dla głowy, dla serca, a pośrednio także dla modlitwy – bo łatwiej skupić się na Bogu, kiedy ciało przestaje krzyczeć bólem a układ nerwowy wreszcie odpuszcza.
